Bazen karşımızdaki kişinin ne söyleyeceğini bildiğimizi düşünerek, onu dinlemeyi bırakıp kafamızda cevaplar hazırlamaya başlarız. Halbuki insanlar asıl söylemek istediklerini genellikle konuşmalarının sonuna bırakırlar. O sözlerini tamamlamadan dinlemeyi kestiğimizde onu anlayamayız.
Bazen de sürekli konuşarak karşımızdaki kişinin sorununu çözmeye çalışırız. Halbuki insanlar sorunlarını bizim çözmemizi değil onları anlamamızı beklerler. Sürekli biz konuşursak karşımızdakinin duygu ve düşüncelerini anlayamayız. Sessizlik, karşımızdaki kişiye;
* Seni anlamak istiyorum,
* Duygu ve düşüncelerine önemsiyorum,
* Kararlarına saygı duyuyorum gibi güçlü mesajlar verir.
Ancak sessizlik, karşımızdaki kişiyi anlamamız için yeterli değildir. Onu anlamaya çalıştığımızı ifade eden göz teması kurmak, dokunmak, ona doğru eğilmek, gülümsemek gibi sözsüz ifadelerin yanında “Hmm”, “Anlıyorum”, “Öyle mi?”, “Yaa!” “İlginç!”, gibi sözlü tepkilerle karşımızdaki kişiyi dinlediğimizi göstermemiz gerekir.
Karşımızdaki kişi bizimle bir sorununu paylaşırken kızgınlık, kırgınlık, merak, endişe gibi duygular yaşıyor olabilir. Özellikle çocuklar, duygularını sözlü bir şekilde dile getirmekte zorlanabilirler.
Yetişkinler ise öfke, kıskançlık, korku gibi duyguları ifade etmeyi bir zayıflık ve yetersizlik olarak gördükleri için açıkça dile getirmekten kaçınabilirler. Böyle bir durumda biz dinleyici olarak;
* Günün nasıl geçti?
* O konuda konuşmak ister misin?
* Seni üzen şeyi benimle paylaşmak ister misin?
* Bu konudaki duygularını merak ediyorum.
* Senin için yapmamı istediğin bir şey var mı?
gibi konuşmaya kapı aralayıcı sorularla karşımızdaki kişiyi konuşması için cesaretlendirmeliyiz.
Unutmayın! İnsanlar konuşmak değil, anlaşılmak istiyor.
